Þetta er bara prinsippmál

Leikfélag Seyðisfjarðar
Félagsheimilinu Herðubreið, Seyðisfirði, 30. nóvember 2001

Höfundar, leikstjórar og leikmyndahönnuðir: Ágúst Torfi Magnússon og Snorri Emilsson.
Leikendur: Ágúst Torfi Magnússon, Hrefna Hafdal Sigurðardóttir, Hrönn Sigurðardóttir, Ívar Björnsson, Klemens Hallgrímsson, Lilja Björk Birgisdóttir, Ragnheiður Gunnarsdóttir og Snorri Emilsson.

Þúsundþjalasmiðir á Seyðisfirði

ÞAÐ teljast líklega litlar ýkjur þó sagt sé að tveir menn eigi stærstan heiðurinn af þessari sýningu Leikfélags Seyðisfjarðar. Þeir Ágúst Torfi Magnússon og Snorri Emilsson skrifa leikritið, leikstýra því, leika báðir burðarhlutverk og hanna leikmynd, auk þess sem Snorri sér um lýsingu í félagi við Ívar Björnsson. Það er enginn smá fengur fyrir svona atorku í einum bæ, ekki síst þar sem afraksturinn er jafn ágæt skemmtun og raun ber vitni.

Af hinum fjölmörgu verkefnum sem þeir félagar hafa sinnt hér sætir árangur þeirra við skriftirnar mestum tíðindum. Þeir velja sér hið erfiða farsaform og komast satt að segja ótrúlega langt með að skrifa einn burðugan slíkan. Verkið hverfist um hina mannfælnu félaga Jónas og Martein, sem reka lítið hótel og eru aldrei sælli en þegar öll herbergi standa auð. Dóttir Jónasar elskar hinn ofurklaufska vikapilt Jósep og hann hana, en áður en þau ná saman gengur mikið á, hver misskilningurinn rekur annan og verulega reynir á þolrif mannafælanna tveggja.

Framvinda er næsta lipur í verkinu og samtöl mörg snörp og skemmtileg. Ekki tekst höfundum alls kostar að skapa verulega snúna fléttu, oft er ekki alveg innistæða fyrir óðagoti persónanna og niðurlagið dregst óþarflega á langinn. En þessir lestir verksins skyggja ekki á kosti þess, það heldur athyglinni, kitlar hláturtaugarnar og segir þegar best lætur satt um okkur Íslendinga í dag.

Það er ekki öllum gefið að leikstýra eigin verkum og að mínu viti hefði Þetta er bara prinsippmál grætt mikið á að þriðja auga hefði verið kallað til og falið sviðsetning verksins. Ekki hvað síst þar sem höfundar og leikstjórar standa einnig á sviðinu. Þeim félögum hefur ekki tekist nógu vel að stilla úrverkið í stykkinu, persónuleikstjórn óþarflega ómarkviss og staðsetningar of oft tilviljanakenndar og óheppilegar. Þannig skilaði sér illa fyndni sem byggir á að ein persóna heldur að önnur sé að tala við sig, þegar sú er í raun að tala við sjálfa sig eða í síma. Mörg slík samtöl eru í verkinu og lipurlega skrifuð, en of oft sáu persónurnar hvor aðra og því datt grínið í gólfið. Þess ber að geta að sýningin mun vera æfð upp á skömmum tíma, og meira nostur hefði ugglaust skilað henni betri, en albest hefði að mínu viti verið sýn utanaðkomandi leikstjóra.

Af leikurum standa sig best Snorri Emilsson, sem heldur sýningunni í raun gangandi sem Jónas, greinilega sviðsvanur og gekk vel að átta sig í rýminu. Þá var Hrönn Sigurðardóttir örugg og fyndin í hlutverki dóttur Marteins sem á í tilfinningasambandi við gemsann sinn. Faðir hennar var bráðhlægilega túlkaður af Klemens Hallgrímssyni.

Eftir stendur að þetta merkilega framtak Ágústs og Snorra hefur skilað bráðgóðri frumraun í leikritun, sem vonandi verður framhald á. Sýningin er ágæt skemmtun sem óskandi er að Seyðfirðingar og aðrir austanmenn flykkist á. Ég óska Leikfélagi Seyðisfjarðar til hamingju með ofurhugana sína.

Bar Par

Leikfélag Keflavíkur
Frumleikhúsinu í Keflavík 2. nóvember 2001

Höfundur: Jim Cartwright
Þýðandi: Guðrún J. Bachmann
Leikstjóri: Steinn Ármann Magnússon
Leikmynd: Úlfur Grönvold
Lýsing: Sigurvald Ívar Helgason
Leikendur: Anna Þóra Þórhallsdóttir, Atli Kristjánsson, Guðmundur Hreinsson, Guðný Kristjánsdóttir, Halla Sverrisdóttir, Hildur Hermannsdóttir, Ómar Ólafsson, Sólrún Steinsdóttir, Tinna Kristjánsdóttir, Víðir Guðmundsson, Þóra Jónsdóttir ofl.

Skrautlegt kvöld á kránni

JIM Cartwright skrifaði Bar Par, eða To eins og það kallast á frummálinu, fyrir tvo leikara sem fara með hlutverk hjónanna, sem reka krána þar sem verkið gerist, og allra gestanna. Þegar þeim leiðbeiningum höfundarins er fylgt verður íþrótt leikaranna límið sem heldur sýningunni saman. Án þess verður verkið óneitanlega nokkuð sundurlaust og eini rauði þráðurinn, hin óuppgerða harmsaga í fortíð bar-parsins, megnar ekki að skapa þá framvindu sem áhorfendur vænta í hefðbundnu leikverki. Þá stendur sýningin og fellur með frammistöðu einstakra leikenda og hvernig þeir skila hinum litríku “aríum” og “dúettum” sem verkið samanstendur af. Í uppfærslum íslenskra áhugaleikhópa á verkinu, sem orðnar eru nokkrar, hefur þessi leið að ég held alltaf verið farin. Óneitanlega koma þó nokkrir “þúsundkallasmiðir” víðsvegar um landið upp í hugann sem gaman væri að sjá glíma við hina fyrri leið. Keflvíkingar fara bil beggja í sinni sýningu og nokkrir leikaranna eru í tveimur hlutverkum.

Sýning Leikfélags Keflavíkur er afar vel heppnuð. Fagmannleg og falleg leikmynd Úlfs Grönvold heldur utan um hana og sem frumraun Steins Ármanns í leikstjórastólnum er hún sigur. Vonandi eiga fleiri leikfélög eftir að njóta krafta hans. Sýningin er bæði kraftmikil og innlifuð og leikstjórinn kann þá list að spila á samband leikara við áhorfendur. Það er ómetanlegt í verki þar sem stór hluti textans eru eintöl þar sem persónurnar ávarpa viðstadda beint.

Allt veltur þó á endanum á frammistöðu leikendanna, eins og fyrr sagði. Hún er í stórum dráttum góð, og á köflum frábær. Ég verð að byrja á að nefna nokkur uppáhaldsatriði. Sterk mynd Höllu Sverrisdóttur af gamalli konu og enn sterkari mynd hennar af karlinum sem beið hennar heima, rúmliggjandi og upp á hana kominn með allar búksorgir. Hvað Tinna Kristjánsdóttir náði að verða ótrúlega ófrýnileg af drykkju áður en hún hún lagði í að krefjast þess af viðhaldinu að hann veldi milli sín og konunnar sinnar. Víðir Guðmundsson í báðum sínum hlutverkum, sem kúgari og hinn kúgaði. Guðný Kristjánsdóttir og Ómar Ólafsson í óborganlegu Beckett-skotnu atriði um feita fólkið sem á hvert annað en hefur ekki almennilega komist yfir dauða Presleys.

Hlutverk hjónanna, bar-parsins, eru líklega vandasömustu og vanþakklátustu hlutverk verksins. Ekki hjálpar að innkomur þeirra og útgöngur virka fremur tilviljanakenndar þegar verkið er leikið af mörgum leikendum, því ferð hjónanna gegnum verkið ræðst mikið til af þörfum fyrir tíma til skiptinga á búningum og gerfum. Anna Þóra Þórhallsdóttir og Guðmundur Hreinsson stóðu sig eftir þeim atvikum vel. Í heildina er sýningin vel leikin og til skila haldið af sterkum leikhópi. Þeim var verðskuldað klappað hraustlegt lof í lófa af frumsýningargestum í Frumleikhúsinu og hafa svo sannarlega upp á að bjóða góða skemmtun fyrir Suðurnesjamenn og aðra næstu vikurnar.