Jamie Kennedy og Grindergirl

Broadway 30.12.2004

Féflett með slípirokk

UPPISTANDI á Íslandi má skipta nokkuð snyrtilega í tvennt. Annarsvegar er um að ræða þá fáu Íslendinga sem berjast við þetta erfiða sviðslistaform, og þá útlendinga sem fluttir eru inn í ljósi verðleika sinna til að efla þennan nýgræðing í listalífinu, oftar en ekki frá Bretlandseyjum. Margt af þessu hefur reynst alveg frábær skemmtun. Hinsvegar eru sóttir amerískir frægðarmenn, iðulega einhverjir sem hafa náð frama í sjónvarpi, jafnvel á einhverjum öðrum sviðum en sem stand-up listamenn. Því miður hafa þessar skemmtanir alltof oft einkennst af fátæklegum og illa undirbúnum atriðum stjarnanna, með fyrirferðamikilli uppfyllingu misskemmtilegra innlendra og erlendra aukaatriða. Of oft lykta herlegheitin af peningaplokki í krafti frægðar sem reynist þegar á hólminn er komin innistæðulítil. Þessu marki brennd var heimsókn Jamie Kennedy óneitanlega.

Hr. Kennedy er greinilega margt betur gefið en uppistand. Atriði hans var illa upp byggt, brandararnir meira og minna fyrirsjáanlegir og flatneskjulegir. Það var einna helst að hann næði sér á strik í skopstælingum á amerískum sjónvarpsþáttum, en veiklulegar tilraunir hans til að snúa gríni sínu að íslendingum voru andvana fæddar. Maðurinn er einna frægastur fyrir fimlegar eftirhermur en hér voru þær meira og minna andlausar, og hvers vegna heldur hann að Íslendingar tali ensku eins og Indverjar? Verst var að í lokin var eins og Kennedy þryti erindið, hann spurði salinn hvað klukkan væri og hvort ekki væri nóg komið, enda væri hann búinn með efni sitt. Hvað á svona hörmungarframmistaða að þýða?

Kynnir dagskrárinnar var Þorsteinn Guðmundsson, sem náði sér heldur ekki almennilega á strik. Upphitunaratriðið var stórfurðuleg framkoma Grindergirl sem hafði dottið níður á þá ágætu hugmynd að saga í sundur stálslegið korselett sitt með slípirokk, sem rifjaðist upp fyrir mér meðan á atriðinu stóð að var kallaður “graddi” á æskuárum mínum sem handlangari iðnaðarmanna á Húsavík. En graddastelpunni tókst að jarða hugmyndina með ótrúlega viðvaningslegri framkomu og algerum skorti á tilfinningu fyrir tímaetningu, áhorfendum og spennusköpun. Kannski hún ætti að bregða sér á næsta erótíska dandsstað áður en hún hverfur af landi brott, þar ku starfa stúlkur sem kunna að byggja upp áhuga áhorfenda sinna.

Skemmtun þeirra Jaime og Grindergirl var afleit. Ófyndin, illa undirbúið fúsk. Ekki hjálpar hinn hörmulegi staður Broadway sem virðist fyrst og fremst hannaður til að hindra nokkur samskipti millum sviðs og salar. Þessum gestum tókst ekki að yfirvinna þessi vandkvæði, enda virtist hvorugt þeirra hafa áhuga á því að þessu sinni.

Jólin syngja!

C.M.S. Theater og Ljós & List
Iðnó 18. desember 2004

Söngleikur eftir Axel Björnsson og Seth Sharp
Leikstjórn: Seth Sharp

MUNURINN á rauðklædda "kóla-sveininum" sem gleður börn og hinna íslensku nafna hans sem stela þorramat og liggja á gluggum er nokkuð skýr, og það hvernig þeir íslensku runnu saman við eða tileinkuðu sér siði hins ameríska hvítskeggs er ágætis viðfangsefni í léttan jólasöngleik. Á þessi mið róa aðstandendur "Jólin syngja". Hér segir frá Jóa, sem er íslenskur lúði, ekki í húsum hæfur, ósyngjandi og illa til fara þar til hinn ameríski starfsbróðir hans er búinn að snikka hann til, með dyggri hjálp álfameyja sinna, að ógleymdum börnunum sem bræða íshjartað í fjallabúanum og koma honum til manna. Ágætis saga með fallegan boðskap.

Á hinn bóginn hefur ekki tekist nógu vel að koma henni í leikhúsform. Handritið er því miður af algerum vanefnum gert, stefnu- og sundurlaust. Tengingar milli tónlistaratriða og leikins efnis eru bláþráðóttar þegar best lætur og persónusköpun óljós. Kemur það verst niður á hinum rauðklædda jólasveini sem ætti að vera í forgrunni en verður bara skrítinn í nokkuð sérviskulegum meðförum Everts Ingólfssonar. Reyni Hólm Þrastarsyni gengur betur með hinn íslenska starfsbróður hans, en nær samt ekki að hefja sig yfir annmarka handritsins, sem varla er von. Álfana þrjá túlka Ruth Reginalds, Mirra Rós Þrastardóttir og Inga Sæland og bera þær hitann og þungann af því að halda uppi fjörinu, en þó ærsl þeirra séu ágæt sem slík gera þau ekki annað en leiða athyglina að því hversu röng sú áhersla er miðað við hverju er verið að reyna að miðla með sögunni. Börnin þrjú eru eins prýðileg og ætlast má til, þó nærvera þeirra í þessu jólasveinalandi sé illskiljanleg og allsendis óútskýrð af handritshöfundum.

Leikstjórn er í höndum Seth Sharp. Ekki hef ég séð fyrri verk hans hér á landi, Ain't Misbehavin' og Harlem Sophisticate, en hér tekst honum illa upp. Sviðsetning er afar klaufaleg, samleikur ónákvæmur og hann hefur ekki náð að móta afstöðu leikhópsins til áhorfenda þannig að þar sköpuðust nauðsynleg tengsl. Tilviljanakennd og óþörf notkun á hljóðnema í samtalsatriðum stóð leikurum líka greinilega fyrir þrifum.

Leikurinn er þó fyrst og fremst gerður til að tengja saman nokkur þekkt jólalög, og í raun hefði sýningin heppnast mun betur ef tónlistin hefði fengið meiri alúð og pláss í stað leiksins. Þó of lítið sé lagt í tónlistaratriðin eru það samt hin bestu þeirra sem eru ánægjulegasti hluti sýningarinnar. Þar fer hæst fallegur flutningur Ruthar á Hvít jól, en þar naut píanóleikur Rósu Guðmundsdóttur sín líka best. Reynir átti líka góða takta í Yfir fannhvíta jörð, svo og Helen, dóttir Ruthar, sem söng sín tvö lög af stakri prýði.

Jólin syngja er einkennileg sýning sem nær því miður ekki tilgangi sínum, og skrifast það einna helst á reikning handritshöfunda og leikstjóra sem ná ekki að móta skemmtilega grunnhugmynd í heildstæða skemmtun. Eftir standa nokkur tónlistaratriði sem gleðja eyru áhorfandans.