þriðjudagur, júlí 23, 2002

Johnny Casanova

Höfundur og leikstjóri: Jón Gunnar Þórðarson. Tónlist: Francois Evans og Cucular. Lýsing: Jón Þorgeir Kristjánsson. Leikendur: Ástríður Viðarsdóttir, Birna Dröfn Jónasdóttir, Elín Ósk Gísladóttir, Heiða Björk Árnadóttir, Hildur Friðriksdóttir, Hjörtur Jóhann Jónsson, Jakob Ómarsson, Jón Þorgeir Kristjánsson, Pétur Eggertsson, Pétur Kristófer Oddsson og Valgerður Pétursdóttir. 23. júlí 2002.

Á útleið


Í JOHNNY Casanova birtast aftur stíleinkenni þau sem Ofleikur og Jón Gunnar sýndu í síðasta verki sínu, E. Mikið hugarflug, hraði og sjálfstraust. Aftur er öllum meðulum leikhússins beitt: raunsæislegum samtölum, skopstælingu, ljóðrænum eintölum, tónlist, ljósum, sprengingum, dansi. Og aftur er spjótum beint að einu samfélagsböli, að þessu sinni stöðu samkynhneigðra og erfiðleikum þeim sem fylgja því að koma út í samfélagi sem er í besta falli fordómafullt en því versta fjandsamlegt. 

Verkið hverfist um tvo drengi í fjögurra manna vinahóp. Annar hefur lengi gert sér grein fyrir kynhneigð sinni en leynt henni, hinn er að vakna til vitundar um sína. Þeir ná saman en umhverfið er þeim eins fjandsamlegt og hugsast getur, annar glímir við ofbeldisfullan föður, hinn við bókstafstrú fjölskyldu sinnar. Þessi ástarsaga er einföld og sterk og í látlausum meðförum Jakobs Ómarssonar og Péturs Eggertsonar áhrifaríkasti þáttur sýningarinnar. 

Það umhverfi sem Jón Gunnar kýs að láta söguna gerast í, ofstækisfullt trúarsamfélag, dregur hins vegar að mínu mati úr áhrifamætti sögunnar. Allt umhverfi strákanna er svo gegnsýrt af hræsni, þröngsýni, heimsku, óheiðarleika og illvilja að það verður nánast snertipunktalaust við raunveruleikann. Og sú mynd sem dregin er upp af trúarsamfélaginu í verkinu kveikir frekar á hugleiðingum um fordóma gagnvart slíkum söfnuðum en því andstreymi sem samkynhneigðir sannarlega búa við í hversdagslegum íslenskum nútímaraunveruleika. Það er sú tilfinning sem fyrrnefndar senur strákanna skila, en andstreymið sem þeir mæta er síðan svo yfirgengilegt að það verður nánast skoplegt, sem ég held ekki að hafi verið ætlunin. 

Sýningin er eins og áður sagði hröð og viðburðarík. Leikhópurinn jafn og sterkur, enda að þessu sinni fámennari en áður og valinn maður í hverju rúmi. Jón Gunnar stýrir gangi mála af allnokkru öryggi, þó stundum hefði verið hægt að leggja skýrari áherslu á aðalatriðin og draga þau betur fram, einangra mikilvæg augnablik í sögunni. Þetta á ekki síst við um samtalssenur vinahópsins og fjölskyldunnar, sem voru vel leiknar en liðu fyrir linnulausa og frekar flatneskjulega tónlist sem var látin hljóma undir þeim nánast öllum og stóð í vegi fyrir áhrifamikilli vinnu leikarans með hraða og ris. Annars staðar, í senum sem snertu ekki hina raunsæislegu aðalsögu, naut tónlistin sín ágætlega. 

Þau atriði sem tínd hafa verið til og fundið að draga í raun lítt úr aðdáun þeirri sem Ofleikur á skilið fyrir djörfung sína og sköpunargleði. Hópnum er mikið niðri fyrir og trúir greinilega á áhrifamátt leikhússins til að koma boðskap á framfæri og hreyfa við fólki. Það er ekki lítils virði og auðvelt að hrífast með, eins þegar skotið er yfir markið. 

laugardagur, júlí 13, 2002

Draumur i dós

Leikfélagið Hallvarður Súgandi
Félagsheimilinu á Suðureyri 13. júlí 2002

Höfundar: Elly Brewer og Sandi Toksvig
Þýðandi: Guðjón Ólafsson
Leikstjóri: Unnar Þór Reynisson

Góð ráð dýr

LEIKFÉLAGIÐ Hallvarður Súgandi hefur fundið sér nokkuð frumlega aðferð við að lifa af í nútímanum með öllum sínum landsbyggðarflótta og samkeppni um tíma fólks. Félagið hefur undanfarin ár starfað á sumrin og sett upp eitt verkefni á hverju sumri, gjarnan í tengslum við sumarhátíð á Suðureyri. Þetta hefur gefist vel og engan bilbug að finna á félaginu. Að þessu sinni glíma þau við gamanleik um leikhús, nokkuð algengt form, sem hér tekur á sig þá mynd að leikhópur stendur frammi fyrir því á frumsýningu á Draumi á Jónsmessunótt að bróðurpartur leikhópsins lætur ekki sjá sig. Góð ráð eru dýr og hver sótraftur á sjó deginn; gjaldkerinn, sýningarstjórinn, smiðurinn og jafnvel fyrrverandi unnusti prímadonnunnar. Fljótlega fara tengsl leikendanna að hafa áhrif á túlkun þeirra á verki Shakespeares, auk þess sem þau þurfa flest að leika fleira en eitt hlutverk, og kunna að auki heldur lítið í verkinu. Semsagt; ágætis farsuppskrift.

Sýning Hallvarðs Súganda á Draumi í Dós á ágæta spretti og félagið lumar greinilega á góðum kröftum, jafnt á sviði sem utan. Tvennt stendur einna helst í vegi fyrir því að sýningin verði verulega skemmtileg að þessu sinni. Fyrir það fyrsta er leikritið ekkert sérstaklega gott. Höfundunum verður einhvern veginn ekki mikill matur úr hugmyndinni, eins góð og hún hljómar við fyrstu heyrn. Klaufagangurinn í kringum uppfærsluna á Draumnum nær aldrei flugi, og afstaða leikendanna til áhorfenda er ekki skýr.

Síðan er annað sem einnig vinnur gegn sýningunni, líklega hefðu aðstandendur félagsins ekki getað fundið óheppilegri gamanleik til að glíma við. Verk á borð við Draum í dós útheimta nefnilega sérlega þjálfaða og vana leikendur, sem eru færir um að túlka persónur sínar af fyllsta öryggi, og sýna jafnframt hvernig persónurnar valda ekki sínum hlutverkum. Leikendur Hallvarðs Súganda hafa fæstir mikla reynslu, og ráða því illa við þessar kröfur, hversu hæfilegikaríkir sem þeir annars eru. Aukinheldur útheimtir grínið í verkinu nokkuð staðgóða þekkingu á Draumi á Jónsmessunótt, sem ekki er hægt að gera ráð fyrir hjá venjulegum íslenskum leikhúsgestum.

Merkilegt nokk, þá held ég að það sem best lukkast hjá Hallvarði í sýningunni er uppfærslan á Draumi á Jónsmessunótt, leikritinu í leikritinu. Þar ná leikararnir að hvíla í hlutverkum sínum og skila skýrri ætlan og sögu, þrátt fyrir þá skopstælingu sem óhjákvæmilega er til staðar. Þannig verða til eftirminnilegustu atriði sýningarinnar, hin kostulegi fljúgandi Bokki og álfarnir með rabbarbarann. Umgjörð var falleg og búningar skemmtilegir. Einnig var vel útfærð staðfærsla verksins til fyrirmyndar.

Líklega er Draumur Shakespeares einfaldlega of gott gamanleikrit til að hægt sé að ýta því til hliðar og beina athygli áhorfenda að annari ómerkilegri sögu. Það er hins vegar tilhlökkunarefni að heimsækja þetta öfluga leikfélag að ári og sjá efnilegan leikhópinn glíma við verðugra og hæfilegra verkefni.