Ærsladraugurinn

Leikfélag Reyðarfjarðar
Félagsheimilinu Félagslundi, laugardaginn 3. mars 2001

Höfundur: Noel Coward
Þýðandi: Torfey Steinsdóttir
Leikstjóri og höfundur leikgerðar: Þorsteinn Bachmann
Leikendur: Aðalheiður Kristjánsdóttir, Elías Geir Eymundsson, Gíslunn Jóhannsdóttir, Guðmundur Már Beck, Hafdís Sjöfn Harðardóttir, Helena Rós Rúnarsdóttir og Ingunn Indriðadóttir.

Konan mín heitin

VÁLYND veður á Austfjörðum um helgina urðu til þess að undirritaður sá sér þann kost vænstan að keyra á Egilsstaði þegar kom að hléi á sýningu Reyðfirðinga á Ærsladraugnum. Sat svo þar veðurtepptur í þrjá daga, en það er önnur saga. Allavega er það sem hér er ritað byggt á því sem fyrir augu bar fyrir hlé og verður að skoðast í því ljósi.

Ærsladraugurinn hans Cowards ætlar að vera þaulsætinn gestur í íslenskum leikhúsum. Segir ekki þjóðtrúin að draugar magnist í hundrað ár, haldi sér í aðra öld og lognist svo út af á hundrað árum? Ærsladraugurinn barst hingað 1946 og á því langt eftir enn, ef við trúum kerlingarbókunum. En frekar er nú af honum dregið þykir mér, svo rótfastur sem hann er í menningu og leikhústísku ritunartímans. Og þó Coward þyki hnyttinn höfundur í sínu ættlandi þá skilar sú mælska sér heldur takmarkað í þýðingu Torfeyjar Steinsdóttur. Leikstjórinn íslenskar nöfn persóna og flytur atburði til í tíma og rúmi (sýningin virðist gerast í litlum bæ austur á fjörðum í nútímanum) sem gengur upp að ýmsu leyti, en annað verður óhjákvæmilega annkannalegt.

Rithöfundur nokkur vill sækja sér fróðleik um starfsemi miðla og fær einn slíkan til að halda fund á heimili sínu. Ekki tekst betur til en svo að látin eiginkona hans vaknar upp og neitar að yfirgefa hann aftur. Heldur setur þetta háttarlag hennar spennu í seinna hjónaband höfundarins og var það þó hvergi nærri gott fyrir. Skemmtilegur útgangspunktur sem verður á stundum nokkuð lopateygður í meðförum höfundar, og því miður enn frekar í sýningu Reyðfirðinga. Eftir góða byrjun þar sem margir leikarar áttu fína spretti datt snerpan nokkuð niður, þegar nær hefði verið að herða á.

Mest var gaman að Gíslunni Jóhannsdóttur sem gerði kostulega undirlægju úr Vilborgu læknisfrú og það gustaði af Ingunni Indriðadóttur í hlutverki miðilsins. Samleikur Elíasar Geirs Eymundssonar og Hafdísar Sjafnar Harðardóttur var og sannfærandi, rithöfundurinn og frúin áttu greinilega í nógu miklum erfiðleikum í samlífinu þó draugurinn Elva bættist ekki þar við. Aðalheiður Kristjánsdóttir var ágætlega draugaleg í því hlutverki, en misráðin þótti mér tæknibrellan sem notuð var til að sýna drauginn lengi vel og ég vil ekki ljóstra upp hver er. Hún gerði “mótleikurum” draugsins heldur erfitt að athafna sig. Gaman hefði verið að sjá hvort brellan var endurnýtt eftir hlé þegar fjölgar í flokki framliðinna í verkinu, en það lukkaðist því miður ekki. Eftir stendur að Reyðfirðingar eiga greinilega öflugan flokk leikenda sem hefði gert enn skemmtilegri sýningu ef gerðar hefðu verið ákveðnari kröfur um snerpu og kraft. Kröfur sem ég er ekki í vafa um að þau hefðu staðið undir.