E

Leikfélagið Ofleikur
Tjarnarbíó 27. júlí 2001

Handrit og leikstjórn: Jón Gunnar Þórðarson
Tónlistarhöfundur: Valdimar Björn Ásgeirsson
Ljósahönnuður: Sverrir Kristjánsson

Lífið er aldrei alsæla

ÞAÐ er mikið lagt undir í sýningu hins unga Ofleiks. Bæði er sýningin viðamikil og fjölmenn, um tuttugu ungmenni standa á sviðinu í Tjarnarbíói þegar mest lætur, og viðfangsefnið er frumsmíð hópsins og forsprakka hans, Jóns Gunnars Þórðarsonar. Óhætt er að segja strax í upphafi að sýningin er mikill sigur fyrir aðstandendur hennar, sem komast hreint ótrúlega langt með flesta þætti sviðslistarinnar ef mið er tekið af ungum aldri og þeim reynsluskorti sem honum óhjákvæmilega fylgir.

Kjarni sýningarinnar er hópur unglinga, fimm stúlkur og fjórir drengir og meginatburðarásin fylgir þeim eftir út á lífið eitt afdrifaríkt kvöld. Sýningin hleypur samt út undan sér í allar áttir, við sjáum samskipti unglinganna við dópsala og undirheimafólk sem tæpast virðist af þessum heimi, dansarar undirstrika sum atriðin, og í nokkrum vel heppnuðum senum fáum við smjörþefinn af „foreldravandamáli“ því sem tvær persónanna glíma við frá degi til dags.

Sterkasti þáttur sýningarinnar er persónusköpun og frammistaða aðalleikaranna. Ég tel nokkuð ljóst að hlutverk þeirra og samtöl hafa orðið til í spunavinnu, án þess að ég hafi séð þess getið (engin leikskrá er í boði, sem er óþarfa yfirsjón. Ljósritað blað með nöfnum leikenda og helstu aðstandenda er algert lágmark og lítil fyrirhöfn). Slík vinnubrögð skapa gjarnan skýrar og margflata persónur, og því er svo sannarlega til að dreifa hér. Frábær vinna hjá leikhópnum og stjórnanda hans. Höfundi sýningarinnar er mikið niðri fyrir og beitir öllu vopnabúri leikhússins, tónlist, dansi, ljósum og látbragði, af töluverðri útsjónarsemi. Nokkrir lausir endar lafa í leikritinu sjálfu og endirinn óþarflega dramatískur. Samtöl eru hins vegar mörg frábærlega lífræn og skemmtileg.

Það sem síðan dregur nokkuð úr áhrifamætti sýningarinnar eru einmitt tilraunir til að gera hana áhrifameiri og láta hana „segja“ eitthvað. Eiturlyfjaandóf verksins tekur of mikið pláss miðað við hvað eiturlyfin snerta í raun líf söguhetjanna lítið. Einn verður þeim vissulega að bráð og fremur sjálfsmorð, en við höfum á tilfinningunni að þar hafi fleira búið undir en eiturlyf. Hvað hin í hópnum varðar þá eru þau fyrst og fremst fólk sem gaman er að fylgjast með. Horfa á hvernig þau hreyfa sig, hlusta á hvernig þau tala, dást að hvernig þau dulbúa óöryggi sitt með mannalátum og sjá hvert þau sækja sjálfsvirðinguna (J-Lo tvífarinn var dásamlega fyndin). Hvort þau reykja einni jónunni meira eða minna, aða ruglast einu sinni á Smint- og E-töflum verður ekki aðalatriðið. Hvorki fyrir þau eða okkur.

Það sem E skilur eftir sig er mynd af skemmtilegum og kraftmiklum vinahópi sem öflugur leikhópur skilar með glæsilegum hætti. Ef ætlun Ofleiks var að skilja mann eftir með áhyggjur af „unglingunum í dag“ þá hefur það misheppnast hrapallega. Til hamingju með það.