Djöflaeyjan

Leikfélag Siglufjarðar
Nýja bíó, Siglufirði föstudaginn 23. mars 2001

Höfundur: Einar Kárason
Leikgerð Kjartans Ragnarssonar
Leikstjóri: Guðjón Sigvaldason

Braggabörn

LEIKFÉLAG Siglufjarðar fagnar með þessari sýningu fimmtíu ára afmæli sínu. Félagið er nýendurvakið, síðasta leikár var það fyrsta eftir nokkurra ára hlé á leikstarfsemi á Siglufirði. Því er ekki að undra að stærstur hluti þátttakenda í Djöflaeyjunni hefur litla sem enga reynslu eða þjálfun í leikstarfsemi. Hitt vekur því frekar furðu hvað hópnum tekst að skila skemmtilegri og góðri sýningu á þessu stóra og mannmarga verki.

Það þarf líklega ekki að hafa mörg orð um Djöflaeyjunna, svo vel sem hún er kynnt, lesin í skólum að mér skilst og nú síðast kvikmynduð. Auk þess er söguefnið eiginlega þjóðarsálin sjálf, við þekkjum okkur öll í þessum gölluðu hetjum og fórnarlömbum íslenskrar menningarbyltingar eftirstríðsáranna.

Guðjón Sigvaldason er leikstjóri með persónulegan stíl sem að mörgu leyti hentar óreyndum leikurum vel. Mig minnir að stílnum hafi verði líst sem “glannalegum” af dómnefnd þeirri sem tilnefndi sýningu Guðjóns og Leikfélags Hornafjarðar á Djöflaeyjunni Athyglisverðustu áhugaleiksýningu ársins1994 og mun það ekki fjarri sanni. Síðan hefur stíllinn, glannaskapurinn ef menn vilja, skerpst ef eitthvað er. Hann birtist m.a. í frumlegri notkun á ýmiskonar kórum, tal- og jafnvel búkhljóðakórum. Hér nýtast slíkir kórar vel, atriði með næturgögn sem umbreytist í rómantíska jólastemmningu er gott dæmi.Þá hefur Guðjón einstakt dálæti á konum á vissum aldri með skuplur, veski og hornspangagleraugu. Það kemur sér vel hér þar sem leikgerðin byggir á notkun sögumanna, og hverjir eru betri sögumenn en erkitýpískar sögusmettur?

Guðjón leggur greinilega mikla rækt við þessi kóratriði, en virðist stundum ekki eins sýnt um að nostra við hin fínni blæbrigði leiksins, sem stundum verður til þess að mikilvæg augnablik og atriði verða ekki eins áhrifamikil og efni standa til. Um þetta eru líka dæmi í þessari sýningu, svo sem eins og sú umbreyting sem verður á valdahlutföllum í Gamla Húsinu þegar kolbíturinn Danni breytist í flugkappa á einni nóttu og veltir augasteininum og ömmubarninu Badda úr sessi sem framtíðarvon fjölskyldunnar. Stíll Guðjóns er hinsvegar á heimavelli þegar þarf að skapa tilfinningu fyrir horfnum heimi og er því að mestu leyti kjörin til að endurreisa Thulekampinn með öllum þeim einkennilegu mönnum sem þar draga fram lífið. Leikmyndin, sem einnig er verk Guðjóns, er bæði falleg og hugvitsamleg og nýtist vel.

Leikhópurinn er eins og áður sagði mikið til skipaður nýgræðingum, þó innanum séu reynsluboltar. Í heild skilar hópurinn góðu verki og bráðskemmtilegri sýningu. Af þeim sem mest mæðir á má nefna Sigrúnu Ingólfsdóttur sem smellpassaði í hlutverk Karólínu spákonu og V. Inga Hauksson sem náði góðum tökum á fótaþurrkunni Tomma. Páll Þorvaldsson er Baddi og sýndi ágætlega hvernig töffaraskapur hans er af öðru tagi en drykkjufélaganna, byggður á draumum og frösum en ekki raunveruleikanum. Brynjar Sindri Sigurðarson fór sérstaklega eðlilega og fallega með eintöl Danna. Maríanna Kr. Leósdóttir og Guðmundur Guðlaugsson voru og prýðileg sem hjónin Dollý og Grettir.

Það væri svo sem hægt að halda áfram að telja upp, Drykkjukonan Þórgunnur, nískupúkarnir Fía og Tóti og fleiri eiga sinn þátt í að gera þetta að kostulegri sýningu. Hitt er mikilvægara að vita að nú er greinilega að renna upp blómaskeið í leiklist á Siglufirði. Það er því rétt að óska til hamingju með afmælið og hlakka svo til næstu heimsóknar.