Annie

Austurbæ sunnudaginn 17. júlí 2005.

Höfundar. Thomas Meehan, Charles Strouse og Martin Charnin.
Þýðandi: Gísli Rúnar Jónsson
Leikstjóri: Viðar Eggertsson
Leikmynd: Þorvaldur Böðvar Jónsson
Tónlistarstjóri: Óskar Einarsson
Lýsing: Hörður Ágústsson
Búningar Elín Edda Árnadóttir
Dansar: Ástrós Gunnarsdóttir

Leikendur: Bjarni Baldvinsson, Bryndís Petra Bragadóttir, Brynja Valdís Gísladóttir, Erlendur Eiríksson, Gísli Pétur Hinriksson, Guðmundur Ingi Þorvaldsson, Ingibjörg Stefánsdóttir, Sólveig Óskarsdóttir og fleiri.

Þar sem aldrei ber skugga á

ÞAÐ er vandkvæðum bundið að horfa alvörugefnum gagnrýnum augum á verk sem hefst á því að milljónamæringur fær lánaða munaðarlausa stúlku til að hafa hjá sér um jólin til að bæta ímynd sína og lýkur á því að sjálfur Bandaríkjaforseti birtist eins og guð úr vélinni með upplýsingar sem CIA hefur grafið upp um foreldra stúlkunnar og frelsar heilt munaðarleysingjahæli með persónulegu loforði um menntun og ástríkar fósturfjölskyldur. Það er á köflum erfitt að trúa því að höfundum söngleiksins Annie sé alvara með verkinu og hvernig þeir láta persónurnar bregðast við því sem gerist. Enda virðast Viðar Eggertsson og aðrir aðstandendur sýningarinnar ekki alltaf vita hversu hátíðlega þeir eiga að taka efnivið sinn, hversu mikla eftirfylgju á að ljá tilfinningaseminni, hversu bókstaflega á að bera boðskapinn á borð. Mörg af grínaktugum hliðarsporum sýningarinnar eru ljómandi skemmtileg og þó þau dragi úr melódramatískum áhrifum á tárakirtla og önnur slík viðkvæm líffæri þá er mér til efs að Íslendingar nútímans treystu sér til að kyngja þessu sætmeti algerlega íróníulaust. Og blessuð börnin hafa eins og kunnugt er ekki gott af meiri sykri nema síður sé.

Fyrir utan innihaldið er líka ýmislegt sérkennilegt við það hvernig höfundarnir koma því til skila. Fléttan er óttalega spennulaus og sú litla snurða sem hleyput á þráðinn kemur seint og leysist fljótt. Verra er að aðalpersónurnar tvær, Annie og Daníel Óliver, eiga engan þátt í að leysa úr þeirri þraut, Verst er síðan að kjarni sýningarinnar, persónuleiki Anniear, er aldrei sýndur hafa áhrif á nokkurn mann. Frá því að hr. Óliver vill helst senda hana heim af því að hann var búinn að gleyma ímyndarbrellunni og vildi auk þess frekar fá strák, og þar til hann heillast af henni og ákveður að fara með hana í leikhús líða að ég held 30 sekúndur. Upp frá því elskar hann hana út af lífinu, enda er hún ómótstæðileg. Við fáum hinsvegar ekki að sjá hvernig Annie bræðir hjarta hans, við fáum bara að vita að það sé bráðnað. Það sama má eiginlega segja um öll samskipti Anniear við annað fólk. Allir elska hana frá því þeir sjá hana fyrst, nema náttúrulega illmennin sem helst vilja drepa hana, en eru stöðvuð um leið og þau gera tilraun til að hrinda áætlunum sínum í framkvæmd.

Að þessum fyrirvörum gefnum má það teljast nokkuð afrek að ýningin er alveg hreint ágætlega heppnuð matreiðsla á efniviðnum. Hún rennur afar vel, er afskaplega skýr og nákvæm í sviðsetningu og það sem mestu skiptir: ekki er annað að sjá en að þorri leikhópsins njóti þess sem hann er að gera. Þetta er sérlega mikilvægt í sýningu þar sem blandað er saman stórum barnahóp og fólki með menntun og reynslu. Til að ljá sýningunni heildarsvip verða hóparnir að tileinka sér það besta í fari hinna, börnin verða að tileinka sér alvöru og aga hinna reyndu, og þeir á móti leikgleði barnanna – hér dugir svo sannarlega ekki að vera bara í vinnunni. Sem betur fer lukkast þetta að mestu leyti hér. Það er mikill en agaður hraði og kraftur í sýningunni, dansatriði eru skýr og aldrei eins og farið sé á ystu brún getu leikaranna eins og of oft er raunin.

Þrjár stúlkur fara með hlutverk Anniear og á frumsýningunni var það Sólveig Óskarsdóttir sem það gerði og axlaði þar með stærsta ábyrgð á áhrifamætti sýningarinnar. Frammistaða hennnar var glæsileg, hún uppfyllti allar þær fyrirframhugmyndir sem hægt var að gera sér um um þennan rauðhærða orkubolta og sjarmatröll, lék, söng og dansaði eins og ekkert væri sjálfsagðara en að halda athygli og áhuga hjá fullum sal af fólki. Og séstakt hrós á hún skilið fyrir textameðferð, Hvert einasta orð skildist í söngtextunum hjá Sólveigu, nokkuð sem er sjaldgæft hjá öllum þeim sem hefja upp raust sína í söngleikjum.

Gísli Pétur Hinriksson var aðsópsmikill og kröftugur í hlutverki milljarðamæringsins Daníel Ólíver, en hlutverkið líður mjög fyrir handritið af fyrrgreindum ástæðum og Gísli kannski líka einum of mikið eins og ofvirkur íslenskur útrásartöffari en ekki amerískur ríkisbubbi. Hafi þetta verið meiningin þá finnst mér það varla ganga upp því það hefði kostað mun gegnumfærðari staðfærslu. Brynja Valdís Gísladóttir nýtur greinilega hverrar sekúndu sem hin hroðalega munaðarleysingjahælisstýra Frú Karítas.

Sérstakt hrós verður að senda barnahópnum fyrir frábæra frammistöðu. Þau skiluðu sínum hópatriðum af mikilli nákvæmni, en samt þannig að hver einasti einstaklingur lifnaði á sviðinu án þess að ræna sviðsljósinu. Dans og söngur til fyrirmyndar og þá ekki síst framsögnin sem er sú besta sem ég man eftir að hafa heyrt hjá svona stórum barnahóp, jafnt í leik og söng.

Tónlistarflutningur er með sóma, samstilling leikara og hljómsveitar hnökralítil og tónlistin er prýðilega áheyrileg. Umgjörðin þénug og trúverðug og skiptingar gengu vel og vasklega hjá leikhópnum sem vinnur vel saman á öllum póstum.

Söngleikurinn Annie er skemmtileg sýning þar sem fagmannleg nákvæmni og sniðugar hugmyndir eru í jafnvægi og útgeislun leikaranna skilar sér út fyrir sviðsopið. Þannig tekst að yfirvinna að hluta ágalla leikverksins og gleðja áhorfendur sem gengu út úr Austurbæ í gær með bros á vör og sól í hjarta.