Slappaðu af!

Nemendamót Verzlunarskóla Íslands
Borgarleikhúsinu mánudaginn 18. febrúar 2002

Höfundur: Felix Bergsson
Leikstjóri: Gunnar Helgason
Danshöfundur: Guðfinna Björnsdóttir
Tónlistarstjóri: Jón Ólafsson
Leikmynd og lýsing: Sigurður Keiser

Líf og sál

ÆTLI Baz Luhrman hafi séð sýningar Verzlunarskólans áður en hann réðst í að gera Moulin Rouge? Hugmyndin er alltént sú sama, að safna saman vinsælum popplögum og þræða þau eins og glerperlur upp á einfaldan söguþráð og krydda síðan með gríni og dansi. Slappaðu af sver sig í þessa ætt, enda lítil ástæða til að hringla með formúlu sem virkar.

Að þessu sinni er það gömul Soul-tónlist sem er lögð til grundvallar, og sögusviðið sjöundi áratugurinn, kalda stríðið og önnur umbrot þess tíma. Í ágætu handriti Felix Bergssonar er þungamiðjan minni sem kenna má við Rómeó og Júlíu. Drengur úr röðum vinstrisinna og unnusta foringja hægrimanna verða ástfangin og þurfa að yfirstíga jafnt eigin hindranir og utanaðkomanti áður en þau geta fallist endanlega í faðma í lokin. Raunar eru það ekki andstæður kommúnisma og kapítalisma sem myndar mestu spennuna í verkinu, þær deilur hljóma dálítið eins og þras aðdáenda Liverpool og Manchester United, Duran Duran og Wham! Frelsisbarátta kvenna reynist miklu sterkari spennugjafi í sýningunni, enda er þar eitthvað áþreifanlegt í húfi fyrir alla aðila.

Slappaðu af er, eins og Verslinga er von og vísa, mikið og skrautlegt sjónar- og heyrnarspil. Ekkert hefur verið til sparað til að gera hana glæsilega úr garði. Að vanda eru tónlistar- og dansatriði óaðfinnanlega útfærð. Raunar held ég að dansnúmerin hér séu þroskaðra verk en undanfarið, þeim er oftar gert að fleyta sögunni áfram, og eru sjaldnar eingöngu innantóm sýning á fimi dansaranna. Númerið á heimili hægriforingjans þar sem hann reynir að fá kærustuna til að slappa af í kynhlutverki sínu er dæmi um þetta, frábær lítill leikþáttur. Hins vegar þykir mér ekki hafa tekist nógu vel að græða lögin inn í fléttuna, of mörg þeirra virðast bara koma þegar tíminn kallar á næsta lag. Í góðum söngleik þurfa persónurnar að bresta í söng af tjáningarþörf þegar hversdagslegt talað mál dugar ekki til. Þetta tekst stundum í slappaðu af, en ekki nógu oft.

Leikmynd Sigurðar Keiser er afburðasnjöll, einföld og nýtist til að skapa ótrúlega fjölbreyttan bakgrunn, hráslagalega bragga jafnt sem Hótel Borg í sparifötunum. En ljósadýrðin sem Sigurður varpar á myndina og leikhópinn keyrir stundum fram úr tilgangi sínum og fer að virka truflandi. Það er jú fyrst og síðast fólkið á sviðinu sem við höfum áhuga á.

Gunnar Hrafn Gunnarsson og María Þórðardóttir í hlutverkum elskendanna Kjartans og Tinnu eru prýðileg bæði til leiks og söngs. Af öðrum eftirminnilegum verður að nefna Andreu Ídu Jónsdóttur sem var unaðsleg í skemmtilegu hlutverki bráluðu eldhúsvísindakonunnar Evu og Jón Ragnar Jónsson sem var eins og ofvaxinn fermingardrengur sem hægriforinginn og kom því heldur betur á óvart þegar hann reyndist vera fremstur meðal jafningja í Soul-söng. Hægristelpnagerið, vinstristúlknafylkingin og hinar ráðvilltu löggur voru líka skemmtilegir hópar. Í heild tekst leikhópnum vel að skila sögunni þó erfiður hljómburður stóra sviðsins og ofvirknislegur leikstíllinn sem Gunnar Helgason hefur lagt upp með hafi verið farinn að taka sinn toll af raddböndunum hjá sumum. Þessi ýkjustíll og létt stílfærðar hreyfingar hjálpa þó lítt vönum leikurunum að ná tilætluðum áhrifum án þess að þurfa að kafa dýpra í persónur sínar.

Hröð leikaravelta er eitt helsta einkenni framhaldsskólaleikfélaga. Það hvað gæðin haldast jöfn og góð hjá þeim fremstu þeirra sýnir mátt hefðarinnar og hvert metnaður studdur hæfilegri samkeppnistilfinningu getur leitt. Nemendamótssýning Verzlunarskólans í ár er hefðinni trú, jafnt að efnistökum, gæðum og skemmtilegheitum. Til hamingju.